Reisverslag

zaterdag 30 april 2005; dag 15; trekking dag 11
Nou, vandaag moet het gebeuren: op naar het hoogste punt van de trekking!
We gaan extra vroeg op (voor mij geen probleem, want ik heb toch nauwelijks geslapen). Van het ontbijt prop ik een half Tibetaans broodje naar binnen. Ik voel me verre van fit. Maar ... we gaan er even goed tegenaan.
Trouwens, gister heb ik een hond die bij de hut in de buurt was, een stukje van een blik Smac gegeven. Nu is hij mijn vriendje en loopt vandaag de hele dag met de groep mee in de hoop weer een makkelijk maaltje te verschalken.
De heilige meren van Gosainkund.Op weg naar de Laurebina Pas!Het is zwaar bewolkt als we even over 7.00 uur vertrekken. De heilige meren van Gosainkund liggen er als spiegels bij. Een bad hierin zo het intellect versterken. Ik doop mijn wijsvinger er maar even in, wie weet helpt het.
Er ligt veel sneeuw en onder de sneeuw soms bevroren water van bergstroompjes. Wel uitkijken dus. Langzamerhand begint het ook weer te sneeuwen. Door de hoogte en de ondergrond vorderen we niet zo snel. We zakken tot onze enkels in de sneeuw. En omdat Mieke en ik helemaal achteraan lopen is de sneeuw van het pad (is dit wel een pad?) stevig aangetrapt en dus glad.
Hoe hoger we komen, hoe meer sneeuw uit de lucht en op de grond, maar de Laurebina Pas komt steeds dichterbij!
Het begint steeds harder te sneeuwen en het waait nu ook iets.
Om 8.40 uur zijn we allemaal boven en lopen we naar het hoogste punt. Een foto waard: het lijkt wel een Noordpoolexpeditie. Nou, zo voelde het ook. Maar toch een machtig gevoel dat de hele groep het gehaald heeft.
De hele groep in de sneeuw op de Laurebina Pas (4610 m). We hebben het gehaald!

Bij het hoogste punt hangen allemaal Tibetaans gebedsvlaggen. Ik heb zelf van oranje stof er ook een gemaakt en beschreven. Deze hang ik daar ook. De wind zal mijn boodschap verspreiden (zo zeggen de Boedhisten).
Jaap Hardy op het hoogste punt van de trekking (Laurebina Pas, 4610 meter) in een halve sneeuwstorm, met Tibetaanse gebedsvlaggen.

Naar beneden via een rotsachtig half besneeuwd pad, oppassen dus!Langzamerhand wordt het iets beter met de sneeuw.We blijven niet lang boven, want het is koud en het sneeuwt. We gaan dan naar beneden. Maar dat valt ook niet mee door de sneeuw en de gladheid. Je moet toch verdomd goed uitkijken, want bijvoorbeeld met een gescheurde enkelband is het niet prettig toeven hier (en een helikopter kan niet gebeld worden of zo). De stokken die ik in Kathmandu kocht doen voor Jan en mij goed werk.
Bij een rustgelegenheid (zonder ramen!) drinken we wat. Ik heb niet de puf of naar binnen te gaan. Ik zit redelijk stuk!
Even rusten en wat drinken, maar ik zit er aardig doorheen!
Lunchen in Phedi, een aardedonkere hut, half in de rots.Dan weer verder naar beneden. We eten bij Phedi (waar in 1992 een Thais passagiersvliegtuig tegen de berg te pletter vloog). Om half 12 gaan we weer verder op weg naar Ghopte. Het sneeuwt niet meer constant. We dalen wel af via een rotsachtige omgeving, dus nog steeds van steen naar steen naar beneden stappen. We lopen wel in de wolken, met af en toe wat regen/sneeuw. Soms zijn we in de wolken, maar nu erboven!We dalen af naar 3480 meter, maar dan moeten we toch weer stijgen naar 3605 meter en dan weer dalen naar 3405 meter.
Dan zijn we om 14.15 uur in Ghopte. De moeilijkste dag van de trekking zit er op en ik ben ook helemaal kapot!
De lodge van Ghopte.
Ik neem wat hete thee en rol mijn slaapzakje uit in de "kamer" (dit is wel een heel klein hok van 1,5 meter bij 2,5 meter) en ga lekker liggen.Onze 'slaapkamer' in de lodge van Ghopte (1,5 bij 2,5 meter!).Dit is geen truc-foto, maar het uitzicht uit Ghopte. Geweldig, al die tinten blauw. Ik ben redelijk vlot onder zeil en wordt tegen 17.00 uur weer wakker. Ik blijf lekker in mijn slaapzakje liggen en geef mijn "order" voor het avondeten door aan Jan. Ik val weer in slaap en om 18.30 uur (precies op tijd voor het eten van 19.00 uur) word ik weer wakker. Lekker eten aan de tafel om de kachel heen. Daar komt een mens van bij. Ik voel me al een stuk beter.
Rond 21.00 uur ga ik naar bed en val als een blok in slaap.
Het einde van een slopende maar geweldige dag!