zondag 1 mei 2005; dag 16; trekking dag 12
Heerlijk geslapen (een soort coma denk ik ). Ik ga niet elke dag meer vermelden dat we om 6.15 uur wekker, 7.00 uur eten enzovoort!
Het toilet hier (als je het zo kan noemen) is een absoluut dieptepunt. Gewoon maar naast het hutje naar beneden plassen! Maar dan heb je wel een prachtig uitzicht hoor!
Mijn vriendje, de hond, mocht gisteren in de hut lekker bij de kachel slapen (dat gebeurt hier niet zo vaak, honden worden honds behandeld en gewoon uit de hut geschopt) en hij kreeg wat restjes en een bak water. Het bevalt hem hier best en als we om 7.45 uur vertrekken blijft hij achter.
Het weer is redelijk, maar het begint al weer snel te betrekken. We lopen in de wolken, het ziet er dan mistig uit. Als we dachten dat het alleen maar naar beneden zou gaan, dan hadden we het mis ... We dalen eerst naar 3300 m en dan stijgen we weer naar 3600 m. Oeps, dat valt niet mee na de inspanningen van gister.
Bij de Therapati-pas drinken we rond 9.30 uur even wat thee en warmen ons bij de kachel.
Dan gaan we weer verder naar beneden. Om half twaalf is het tijd voor de lunch. Die nemen we bij een leuk theehuis: er is een apart soort tuinhuisje met ramen waar we in kunnen zitten. Het begint trouwens harder te regenen, dus een droog plekje is wel prettig. Na een uurtje (en de gebruikelijke tomaten noodle-soup) gaan we weer verder.
We stijgen nog een klein beetje en gaan dan weer dalen. Dan wordt het ook wat lichter. We lopen nu tenminste onder de wolken en hebben dan tenminste een beter uitzicht. Je merkt dat we wat meer in de bewoonde wereld komen: af en toe zien we een huisje.
We lopen een groot deel door een soort "jungle"-bos: hoge bomen met bemoste stammen. Het pad gaat af en toe steil naar beneden.
Dan komen we aan in Kutumsang (een dorpje, waar voornamelijk Sherpa's wonen) en het eerste huis is meteen ons hotel. Het is recentelijk opgeknapt (veel beton, maar de balustrades van het terras (op de eerste verdieping) zijn er nog niet. Het uitzicht is prachtig: je kijk in de lengte over een bergrug met wat huisjes er op en dalen links en rechts. Een aparte plek, waar het prettig toeven is.
Na 2 weken niet scheren zien Jan en ik er zo uit:
We puffen uit op het terras en gaan omstebeurt douchen (deur kan niet dicht, maar bijna niemand krijgt bezoek als je onder de douche staat, hoewel Mieke ...). Heerlijk om na een dag of 4 weer eens even te douchen! Ondertussen barst een tropische regenbui los.
Onder het betonnen terras is een soort souterrain, waar het nogal donker is (geen ramen), maar waar de kachel lekker snort. We gaan daar kaarten en na verloop van tijd komt het eten. Het is heerlijk.
Gister was het Koninginnedag en hebben wij 's avonds het Wilhelmus gezongen. Vandaag zijn de Nepalezen aan de beurt: ze zingen hun volkslied. Daarbij staan ze strak in het gelid (het zingen van het volkslied is een ernstige zaak en moet goed uitgevoerd worden). Ze kijken strak voor zich uit en eindigen met een militaire groet. Het is in Nepal gebruikelijk dat elke schooldag begint met het zingen van het volkslied en het hijsen van de vlag.
Jan trakteert ons op een alcoholische versnapering want het is zijn trouwdag en wij zingen hem toe "Lang zullen ze leven". Dan gaan we boerenbridgen en kletsen. Er zijn mensen onder ons, die mijmeren over verhuizen naar deze plek: gewoon alles verkopen in Nederland en hier opnieuw beginnen. Dan ben je hier vast wel erg rijk en heb je veel aanzien. Je zou je misschien zelfs wel sultan kunnen noemen. Met alle daarbijbehorende voordelen.
Na een gezellige avond gaan we naar bed. Het is aardedonker en de trap naar het terras (met een onverwachte haakse bocht ergens in het midden) en het terras zelf hebben geen leuning. Via deze weg moeten we onze slaapkamers bereiken (en omgekeerd 's nachts ook het toilet mocht het nodig zijn). Eigenlijk best gevaarlijk. We vallen vlot in slaap.