Reisverslag

vrijdag 29 april 2005; dag 14; trekking dag 10
Een bos na een bosbrand, met afgebrande staken.Prachtig uitzicht op de besneeuwde bergtoppen.Bij het opstaan, meteen naar buiten kijken: hoe is het weer?
Nou, dat valt gelukkig mee. Er is weer blauw aan de lucht te zien. Om 8.00 uur gaan we er weer tegen aan. En dat betekent verder omhoog! Het hangt van het weer af of we helemaal doorgaan naar Gosainkund. Als het weer slecht wordt, dan stoppen we bij Laurebina Yak (niet de pas!) en anders gaan we door naar Gosainkund.
Het is best fris, dus de fleece blijft aan. Het eerste stuk lopen we door een bos, waar een aantal jaren geleden een bosbrand heeft gewoed. Het is een bizar gezicht: de zwartgeblakerde boomstronken steken uit de lage begroeiing, die alweer aardig groeit.
We gaan steeds verder omhoog, hier groeit nog wat!

Rond 11.00 uur zijn we in Laurebina Yak, een flink guesthouse, waar we lunchen. Sommigen slaan mutsen, wanten en zo in, want de temperatuur is best laag en er is een overweldigend aanbod van dit soort spullen (die natuurlijk voor de spiegel gepast moeten worden). Rond half twaalf gaan we weer verder.
Na de rustpauze verder omhoog, af en toe door de sneeuw!Er ligt sneeuw en af en toe dwarrelt er een vlokje naar beneden. Het uitzicht is adembenemend (de hoogte ook!): witte bergreuzen en daar loop je zo maar tussen! Daarvoor zijn we hier gekomen.Door de sneeuw verder omhoog op weg naar de heilige meren van Gosainkund.
We rusten even bij een tempeltje op een bergrug.We rusten even bij een tempeltje op een bergrug.Het begint wat meer te waaien en er komen wolken opzetten. Ook sneeuwt het af en toe.
Prachtige uitzichten, hoewel er wel steeds meer wolken komen. De ijspegels hangen aan de rotsen! Ik heb een langzaam tempo en samen met Mieke en de gids vormen we de staartgroep. Maar ook met langzame stapjes komen steeds dichter bij het einddoel van vandaag: Gosainkund. We zijn echt in het hooggebergte, want er is geen vegetatie meer, de paden zijn smal, het sneeuwt en waait, geweldig!
We komen rond 13.15 uur aan bij de hut. Het was een prachtige, barre tocht. Het sneeuwt nu constant (maar niet echt veel) en het waait behoorlijk. Binnen snort de kachel en als we onze spullen in het slaapgebouwtje hebben gebracht gaan we rond de kachel zitten. De dragers waren ons voor, maar als we binnenkomen, staan ze meteen op en gaan op grote afstand tegen de buitenmuur zitten. Dat vinden wij belachelijk, dus we vragen ze om ook om de kachel te komen zitten. In de berghut is het vrijwel even koud als buiten (ik schat de buitentemperatuur net boven het vriespunt). De kachel is wel heel heet en als je er dichtbij zit, is je voorkant heerlijk verwarmd, maar je rug is koud. Bij het ademen komt er "rook" uit je mond, zo koud is het binnen.
Ondanks deze barre temperatuur binnen, laat elke Nepalees die binnenkomt of naar buitengaat de deur OPENSTAAN! Er zijn op deze afgelegen plaats eigenlijk best veel Nepalezen.Nepalese man met zijn dochtertje in de hut bij de meren van Gosainkund. Onder hen een man van 65 jaar, met een blind oog, een prachtig verweerde kop en een vervaarlijk Ghurka-mes in zijn riem met zijn dochter van ongeveer 10. Zij zijn uit het dal omhoog komen lopen met gestookte wijn om deze in de berghut te verkopen. Zijn dochter heeft deze tocht gemaakt op plastic teenslippertjes.
Met z'n allen met de jassen aan om de kachel en spelletjes doen om warm te blijven.We lezen wat, schrijven in onze dagboeken, maar we moeten toch warm blijven. We gaan dus maar allerlei spelletjes doen, waarbij de dragers meedoen, bijvoorbeeld: Ik ga op vakantie en neem mee .... De dragers en de gidsen vinden het prachtig. De stemming stijgt en op een gegeven ogenblik zingen zij een Nepalees lied. Wij kunnen natuurlijk niet achterblijven en zingen Hoofd, schouders, knie en teen met bijbehorende bewegingen. Nou, ik kan je verzekeren, dat valt niet mee op 4300 meter hoogte! Na een half couplet zijn we al buiten adem. Daarna leren we hen dit lied met bijbehorende Engelse tekst Head, shoulders, knee and toe. Daarna gaan de dragers naar het slaapgebouw met z'n allen onder de slaapzakken om te kaarten. Buiten verandert er weinig.
De planning is om morgen ook nog hier te blijven om te wennen aan de hoogte, voordat we de Laurebina Pas (4610 meter) overgaan. Maar wat moet je in godsnaam met dit weer hier? Een wandelingetje maken om de omgeving te verkennen is niet aantrekkelijk, maar in de hut een dag rondhangen is ook niet aan te bevelen. Ton gaat het aan onze gids Baikuntha vragen. Hij komt terug en vertelt dat we morgen in principe (afhankelijk van het weer) meteen doorgaan over de Laurebina Pas. Daarna zien we nog wel of we ergens een extra dag inlassen of anders zijn we een dag eerder in Kathmandu terug.
We eten in de hut, lekker zo'n warme maaltijd. Na het eten zitten we nog een tijdje te kletsen. Sfeerfoto van de berghut bij Gosainkund.Ton vindt het eigenlijk niks dat het meisje weer met blote voeten (in de slippertjes) door de sneeuw moet. Hij vraagt aan de gids of hij haar geld kan geven om schoenen te kopen, misschien wordt dat als een belediging opgevat. De gids zegt dat dat best kan, maar het geld zal niet aan kleding besteed worden. Dit gezin is zo arm, dat voedsel boven aan staat en dan pas kleding. Het geld zal dus in de familiepot verdwijnen en aan voedsel besteed worden. Dan besluit Ton haar een paar sokken te geven, die hier ook te koop zijn. Als Baikuntha (onze gids) dat aan haar zegt, kijkt ze alsof ze de Postcode Loterij gewonnen heeft! Ze mag zomaar sokken uitzoeken. Verrukt loopt ze langs de sokken en kiest er een paar uit die meteen aangetrokken worden. Wat zijn wij hier in het Westen dan ontzettend rijk (en waar zeuren we over als ons loon niet met 1,8 % stijgt maar met 1,6 %)!
En dan gaan we maar naar bed, want morgen wordt best een zware dag. Het is loeikoud en de wind waait ook nog steeds hard. Van tochtisolatie hebben ze hier ook nog nooit gehoord. Ik doe zo'n beetje al mijn kleren aan en kruip in mijn slaapzak (met extra deken!) met mutsje en al. Maar binnen waait het als een gek. Omdraaien in de slaapzak gaat nauwelijks, ik lijk wel een rolmops. Ik voel me helemaal niet fit en de neus raakt steeds meer verstopt, hoofdpijn komt ook opzetten. Af en toe dommel ik even weg, maar word dan weer wakker. Jan ligt heerlijk te slapen en als hij even wakker is vraag ik of hij de Diamox (pillen tegen de hoogteziekte) voor het grijpen heeft. Ik denk dat ik deze nacht in totaal een uurtje geslapen heb. Het is een klote nacht!