Maar niet voor lang: om 5.15 uur hoor ik "ting, ting". Naast ons hotel is een lokaal heiligdom voor Hindoes. En als de goden aanbeden worden, moet er ook met belletjes geklingeld worden.
Aan dit plein ligt het oude koninklijk paleis. Ook zijn er veel tempels te vinden. We zien ook de "Kumari". De Hindoes geloven dat dit de levende god is. Het is een meisje, dat ons minzaam toelacht (foto's nemen is verboden). Zodra zij ongesteld wordt of een andere grote bloeding krijgt, is zij geen Kumari meer en gaat men op zoek in een bepaalde kaste (en zelfs bepaalde families) naar een opvolgster van ongeveer 4 jaar.
Het is een kleur- en geurrijk spektakel: de binnenstad van Kathmandu. Je kijkt je ogen uit.
Dan gaan we naar Bouddhanath, een hele grote stoepa (ook weer Boeddhistisch).
Dat is nog eens iets anders dan een crematie in Nederland (met cake en koffie toe)! We zien een klein jongetje dat, wanneer de brandstapel opgebrand is, wat water over de plek giet. De gids vertelt dat deze jongen nu wees is: hij heeft geen ouders meer. Het verbranden moet snel gebeuren. Het kan dus best zijn dat hij twee uur geleden nog (minstens één) ouder had. En nu dus niets meer. We wandelen nog rond en wachten op Mieke, die naar het vliegveld is om te kijken of haar rugzak terecht is. Gelukkig is dat zo. We keren terug naar onze bus, waar we belaagd worden door souvenirverkopers. Zelfs als we wegrijden steken ze nog gauw een hand door het raampje in een allerlaatste poging iets te verkopen.