6.15 uur de wekker en na het gebruikelijke ritueel (met een voedzaam ontbijt) vertrekken we rond 8 uur. We zetten de dragers en gidsen op de foto: geweldig wat deze jongens voor ons doen, zonder hen was het een heel stuk lastiger, zo niet onmogelijk, om deze prachtige reis te maken. Van links naar rechts zijn te zien: Baikuntha (de gids), Vishnu, Bhoj, Remash, Gopi en Prakash (de hulpgids). We vertrekken in de zon, maar al gauw komen wolken opzetten. Het is weer het gebruikelijke stijgen en dalen, waar je na bijna twee weken trekking toch aan begint te wennen (hoewel?).
We zijn duidelijk meer in de bewoonde wereld aan het komen. Af en toe komen we mensen tegen en kleine dorpjes.
Dan gaan we weer verder: we moeten weer flink omhoog. Langzamerhand zitten we weer helemaal in de wolken (letterlijk en niet figuurlijk!). We stoppen bij een theehuisje dat op een bergruggetje ligt. Het lijkt wel het einde van de wereld.
Dan gaan we weer verder naar beneden. Door de erosie zijn de paden erg uitgesleten. Het is goed uitkijken waar je loopt. We komen door een bamboo-bos. Opvallend zijn de vogelgeluiden.
We steken op in een dorpje bij een restaurantje. Als we er net zijn komt er een natuur-dokter met zijn gevolg langs. Ze trommelen luid en roepen in het rond. Natuurlijk bestellen weer noodle soup. De bazin heeft enige tijd geleden een baby gekregen. Deze draagt zij in een soort kist op haar rug.
Weer verder: het is voornamelijk afdalen en dat is heus niet lichter dan stijgen: de knieën krijgen er aardig van langs. In de verte is een dorpje met schoolkinderen die ons gauw in de gaten hebben.
We worden werkelijk belegerd! "Give me a pen!" Het lijkt wel of ze uit alle hoeken en gaten op ons afkomen. Frans slaat aan het filmen, maar draait het display naar de kinderen. Dat is helemaal pret! Er staan denk ik wel 100 kinderen om ons heen.
Daarna gaan we verder het dorpje door. Aan het eind ervan ontmoeten we een heilige man (een sadhoe) die in een klein hutje woont.
Daarna gaan we de laatste steile beklimming van deze dag maken. Deze stijging gaat achter elkaar door en elke stap gaat omhoog! De groep valt wat uit elkaar en ook de hulpgids kan het tempo niet meer bijbenen. Ik rust weinig en ga als een diesel door: niet al te snel, maar wel doorgaan. Zelfs ik passeer hem!
Het laatste stukje voor ons einddoel, Chisopani, is redelijk vlak en de kopgroep gaat als een speer! Het begint zachtjes te regenen en de hulpgids haalt alles uit de kast om (voor zijn eer) ons toch te passeren en als eerste in Hotel Galaxy te arriveren.
