Reisverslag Afrika 2010

 

donderdag 22 juli 2010; dag 14; Kilimanjaro dag 4; Baranco Camp – Barafu Camp



Baranco Camp met rechts de

beruchte Baranco Wall

IJs op de tent,

behalve bij de ventilatie-opening.

 


6.30, de gebruikelijke morning call door Victor met de hete thee. Oeps, heerlijk warm in de slaapzak, maar ijzig erbuiten. Als we uit de tent kruipen, staat het ijs op het tentdoek. Echt koud dus! We beginnen met het traditionele ontbijt: wentelteefjes, thee, toast en allerlei beleg. Zo, nu kunnen we er weer tegen aan. En dat is nodig ook, want deze dag begint pittig!

Meteen na het ontbijt moeten we de gevreesde Baranco Wall (of Breakfast Wall) beklimmen. Het is vanaf onze positie een bijna loodrechte wand van ongeveer 200 meter. Er is geen pad zichtbaar. Hoe moet dat? Onze gids Godfrey benadrukt dat er een paar plekken in zitten die gevaarlijk zijn. Hij zal bij ons zijn bij deze beklimming (bij de eerdere etappes liepen we ook hele stukken alleen, geen enkel probleem, want verdwalen is er niet bij met zo’n mensenmassa op de berg J). Hij zal ons precies zeggen waar we onze voeten moeten neerzetten en waar we moeten vasthouden. Dat belooft dus wat. We gaan welgemoed op pad. En nadat we het stroompje zijn overgestoken begint het. Het is meteen een opstopping van wandelaars. En inderdaad: het is een pittige klim. Hier en daar is het echt klauteren. Godfrey wijst ons precies de plekken waar we moeten stappen als het moeilijk wordt. En de dragers? Die lopen ons fluitend voorbij met hun zware bepakking of het niets is. Na een half uurtje zijn we boven en kunnen we tevreden naar beneden kijken waar ons kamp lag.

Jan bezig met de beklimming van

de Baranco Wall

Filevorming op de Baranco Wall

Drager op de Baranco Wall,

handen in de zakken!

 

Tussen Baranco Camp en Karanga Camp

Maar we moeten verder omhoog. Het is wel niet meer zo steil, maar ik stijg toch gestaag. Dat gaat zo door tot 4200 meter. Dan weer dalen naar 4000 meter. En weer omhoog naar 4100 meter. Het is een mooie tocht met mooie uitzichten. Dan weer flink afdalen naar 3950 meter. Kortom 2:45 uur onderweg en netto nog niets gestegen!

Eerst afdalen in de vallei,

dan weer omhoog naar Karanga Camp

Maar nu kunnen we het Karanga Camp zien liggen! Daar krijgen we een warme lunch. Bij een lezing in Nederland is ons verteld: “Diegenen die deze klim vanuit de vallei naar Karanga Camp zonder stoppen lopen, gaan de top van de Kilimanjaro halen.”. Kortom, de beuk erin! En na een kwartier zwoegen zijn de 50 hoogtemeters overbrugd en zien we onze dragers en kok in de weer met de warme lunch.

Onze kok met de warme lunch

De lunch met verse patat!

 

Wat staat er op het menu: ongelofelijk: vers gebakken patat! De gaspit staat in een rieten mand tegen de straffe wind. Verder nog lekkere wortels, avocado, uien, paprika, watermeloen, sinaasappel, mayonaise, ketchup, thee, koffie. Dat is echt een verwennerij op deze hoogte. We laten het ons ook heerlijk smaken. De wolken komen opzetten en we zitten in de klamme mist.

We hebben gekozen voor de beklimming van Mt. Kilimanjaro in 6 dagen. Ook mogelijk was geweest 7 dagen. In dat geval waren we hier gestopt.

De geocache gevonden

Maar wij gaan dus verder naar Barafu Camp. Geert en ik gaan iets eerder weg. Er ligt namelijk een geocache (zie Geocaching; een soort schatzoeken met een GPS-apparaat) op 200 meter naast het pad. We volgen het pad een stuk en gaan dan naar rechts. Het lijkt wel een maanlandschap. Veel los vulkanisch zand met hier en daar keien. Ook heeft de erosie diepe geulen gemaakt. Achter een steen vinden we inderdaad het doosje met een notitieboekje en schrijven vol trots onze namen erin. Dan keren we weer terug naar het pad.

Ons reisdoel in zicht:

de top van Mt. Kilimanjaro

Als we naar boven kijken zien we de top van Mt. Kilimanjaro steeds vaker door de wolkenflarden heen. Ja, daar staan we over 16 uur boven op. Het lijkt nog heel ver en heel hoog. De wolken verdwijnen weer en Mieke en ik gaan langzaam maar zeker verder. Het gaat echt voetje voor voetje en de ademhaling is zwaar. Als je in één tempo blijft lopen gaat het wel. Maar als je iets bijzonders doet (zoals een Mars eten of je neus snuiten), ben je meteen buiten adem. Geldt dus ook voor een stuk dat steiler is. Bij de steiler stukken (meer dan 25%) daalt onze snelheid tot ongeveer één kilometer per uur.

Ook Barafu Camp is van verre te zien op een rotsrichel. Nog even doorzetten dus. Na een laatste klimmetje van 80 meter zijn we ook boven op de richel en dus in het kamp. Er staan een aantal grote koepeltenten. Wij moeten even zoeken naar onze tenten, maar ook die staan alweer voor ons klaar. Om 14.45 zijn we er.

Een klein deel van Barafu Camp

We gaan wat rusten, want dit worden de twee zwaarste dagen van de hele vakantie.

Rond 18.00 gaan we eten. We zijn allemaal bezig met de uren die gaan komen. Godfrey komt weer bij ons en legt de gang van zaken bij de beklimming van de top uit. Na het eten gaan we meteen “slapen”. De wind rukt af en toe stevig aan onze tenten, die staan te klapperen. Ik slaap weinig, misschien door de hoogte, misschien door de spanning van de komende uren, misschien door het lawaai van de mensen om ons heen.

Om 23.00 uur moeten we er uit: aankleden. Ik had alles al in volgorde klaargelegd, zodat ik in de kou snel alles kon vinden:

Dan nog even naar de WC. Dat is nu wel super onhandig met al die lagen textiel, maar het lukt. En ik ga om 23.45 uur met Mieke, Jan, Geert, gids Godfrey, dragers Victor en Sebastian de tocht naar de top beginnen.

Jan (rechts) en ik zijn er klaar voor!

Op pad om 23.45

 

mogelijk gemaakt door

Afroriginal Tours & Safaris Ltd.

 

 

 

 

opgeslagen: 12-9-2011 20:11