Reisverslag Afrika 2010

 

vrijdag 16 juli 2010; dag 8, Meru dag 3

 

filmpje Youtube

 

Klaar voor de start om 1.35 uur!

Om 0.30 uur wordt er geklopt: het is zo ver, we moeten er uit. We gaan er uit, aankleden, wc bezoek en dan naar een van de hutten. We krijgen warme thee met suiker en een aantal biscuitjes. Volgens de gids moet je niet te veel en te zwaar eten. Dat voorkomt misselijkheid.

Om 1:35 uur gaan we dan op pad. Het is helemaal donker en mijn hoofdlamp verlicht een klein stukje grond (en de schoenen van de voorgangers) voor me. Het is in eerste instantie helemaal niet koud. Ik denk: veel te veel kleren aan! Verder op de berg zijn ook een aantal sliertjes met lampjes te zien. Deze mensen zijn al een stukje verder. Het pad is goed begaanbaar: een breed pad met een zandige/grindachtige bodem. Niet al te steil.

Als we hoger komen, wordt het snel kouder. Toch wel prettig van de kleren J. Er steekt af en toe een gure wind op. Op een gegeven moment waarschuwt de gids, dat er een gevaarlijk stukje komt. We moeten over een smalle richel. In het donker kun je niet zien wat er zich aan weerzijden bevindt. De richel is zo smal dat je er op kunt zitten, met aan beide zijden één been. Jan kiest ervoor om op deze wijze de richel te passeren.

Rhino Point midden in de nacht

Dan bereiken we om 2:45 uur bereiken we Rhino Point. Met een hoogte van 3850 m zijn we dus nog maar 300 meter gestegen. Maar na Rhino Point gaan we … niet verder met stijgen! We blijven ongeveer een half uur op dezelfde hoogte. Pfff, dat is een afknapper. De vermoeidheid begint al op te spelen.

Het pad is ondertussen smaller geworden en bestaat soms uit een fijn soort vulkanisch zand. Dat betekent: een stap van 80 cm nemen en dat 30 cm terugglijden. Het is zwaar! Dan zijn er af en toe ook rotspartijen die ik moet bestijgen. Soms hele grote stappen omhoog. Ik moet mijn hele gewicht dan flink omhoogtakelen.

 

Een van de rustpauzes.

Een enkele keer stoppen we om wat te drinken of een cracker te eten. De gids neemt op een gegeven moment mijn waterflessen uit mijn rugzak over. En niet veel later verdwijnt mijn hele rugzak in zijn rugzak. Dat scheelt wel, maar ik ben erg moe. Je moet ook niet vergeten dat 36 uur geleden we nog 3500 meter lager waren! En zo’n grote stijging in korte tijd pleegt een flinke aanslag op je aanpassingsvermogen aan de ijle lucht. Langzaam komt de zon op en zien we voor ons uit de vage contouren van twee toppen. De tweede moeten we hebben.

Bij een stop zien we links van ons (over de richel) Mt. Kilimanjaro in het tere ochtendlicht boven de wolken uitsteken. Zo, dat is onze volgende uitdaging, maar deze is al zo zwaar!

Mt. Kilimanjaro, gezien vanaf het pad naar de top van Mt. Meru.

 

Gestaag ploeteren we verder. De top gaan we niet in een rechte lijn bedwingen, maar we maken een omtrekkende beweging, zodat we hem van de achterkant benaderen. De laatste 20 minuten neemt Godfrey me bij de hand. Ik protesteer, maar niet lang. Het maakt me eigenlijk ook niet meer uit: als ik de top maar haal. Iedereen van onze groep heeft het echt zwaar.

Op de top van Mt. Meru, 4566 meter hoog.

Om 7.07 uur zijn we er! We staan op de top van Mt. Meru (4566 meter hoog)! We ploffen neer op enkele stenen en genieten van het uitzicht. Er staat een metalen vlag op de top en een betonnen tableau met tekst. Geert heeft flinke hoofdpijn (hoogteziekte?) en zelfs Jan (de best getrainde onder ons) is moe. We maken de foto’s en tekenen het toppenboek, dat in een metalen kist is opgeborgen.

De afdaling,

direct onder de top van Mt. Meru

Om 7.23 uur al weer beginnen aan de afdaling. We krijgen alles nog een keer, maar dan in omgekeerde volgorde! Het gaat soms wel sneller, maar bij de rotspartijen moet je je hoofd er goed bij houden: je bent al vermoeid en dan is het soms flink balanceren om bij de grote rotsblokken naar beneden te klauteren. Geert vat het mooi samen: “Het is een hel!”.

 

De afdaling, over de graat.

Blik op de Ash Cone.

Nu zien we ook hoe we omhoog gekomen zijn: we lopen een heel stuk langs een graat met aan de rechterkant een steile afdaling. Daar beneden moet Arusha ergens liggen (de lichten van de stad hebben we al gezien toen we omhoog gingen). We kunnen nu ook een blik werpen op de Ash Cone. Dan gaan we via Rhino Point weer terug naar Saddle Hut, die ik redelijk uitgeput om 11.23 uur bereik. De anderen zijn er dan al eventjes.

We krijgen een soort bessendrankje en gaan dan plat in onze stapelbedjes. Iedereen geniet van deze welverdiende rust.

Geert

Mieke

Jan

 

Ook de dragers gaan weer

met spullen naar beneden.

Na de steenwoestijn hoog op de berg,

wordt alles weer weldadig groen.

Om 11.30 uur gaan we lunchen en dan om 12.15 uur al weer op pad voor het tweede deel van de afdaling naar Miriakamba Hut. Dat gaat in totaal vandaag een afdaling worden van 2200 meter! De knietjes worden erg op de proef gesteld in het laatste deel voor de Miriakamba Hut, waar er veel traptreden zijn. Lastig!

 

De gebruikelijke thee met popcorn en pinda’s
in de Miriakamba Hut.

Maar dan zijn we om 14.34 uur toch bij de Miriakamba Hut. Iedereen is echt afgepeigerd! Jan en Mieke gaan buiten wat schrijven en ik ga lekker wat doezelen in mijn bedje. Na verloop van tijd krijgen we weer een bak met lekker warm water om ons wat op te frissen. Het is blijkbaar boven erg stoffig geweest, want uit mijn baard van een week komt zwart prut-water!

Dan wordt in de “restaurant-hut” het avondeten geserveerd: spinaziesoep als voorafje, rijst met een tomaten/groente prutje. Lekker! En dan gaan we alweer om 20.15 uur slapen. Het was een hele intensieve dag: 1133 meter stijgen en 2206 meter dalen. Maar de eerste top van onze reis hebben we allemaal beklommen! Binnen mum van tijd is iedereen in dromenland.

 

mogelijk gemaakt door

Afroriginal Tours & Safaris Ltd.

 

 

 

 

opgeslagen: 10-4-2011 22:36